Ousserbaçon: Pa l santo homónimo de Cantuária, cunsulte Santo Agostico de Cantuária; para outros seneficados, beija Santo Agostico (zambiguaçon).

Modelo:Anfo/Santos Aurélio Agostico (an latin: Aurelius Augustinus), dezido de Heipona,[1] coincido cumo Santo Agostico[2] (Tageste, 13 de nobembre de 354 - Heipona, 28 d'agosto de 430), fui un bispo, scritor, teólogo, filósofo i ye un Padre latino i Doutor de la Eigreija Católica.

Agostico ye ua de las figuras mais amportantes ne l zambolbimiento de l cristandade ne l Oucidente. An sous purmeiros anhos, Agostico fui fuortemente anfluenciado pul maniqueísmo i pul neoplatonismo de Plotino,[3] mas depuis de tornar-se crestiano (387), el zambolbiu la sue própia abordaige subre filosofie i teologie i ua bariadade de métodos i perspetibas defrentes.[4] El aperfundou l cunceito de pecado ouriginal de ls padres anteriores i, quando l Ampério Romano de l Oucidente ampeçou a zeintegrar-se, zambolbiu l cunceito de Eigreija cumo la cidade spritual de Dius (nun libro de mesmo nome), çtinta de la cidade material de l'home.[5] Sou pensamiento anfluenciou perfundamente la bison de l'home mediebal. La Eigreija se eidantificou cul cunceito de "Cidade de Dius" de Agostico, i tamien la quemunidade qu'era debota de Dius.[6]

Na Eigreija Católica, i na Eigreija Anglicana, ye cunsidrado santo, i amportante Doutor de la Eigreija, i l patrono de l'orde relegiosa agosteniana. Muitos protestantes, specialmente ls calbenistas mas tamien ls luteranos (basta recordar que Martico Lutero era einicialmente un sacerdote católico agosteniano), cunsidran nel cumo un de ls pais teólogos de la Reforma Protestante ansinando la salbaçon i la grácia debina.

Na Eigreija Ourtodoxa Ouriental el ye loubado, i sou die festibo ye celebrado an 15 de júnio, anque dua minorie ser de l'oupenion qu'el ye un heirege, percipalmente por causa de sues mensaiges subre l que se tornou coincido cumo la cláusula felioque.[7] Antre ls ourtodoxos ye chamado de "Agostico Abençoado", ó "Santo Agostico, l Abençoado".[8]

Biografie eiditar

Fexeiro:Augustine at the schol of tagheste.jpg
Agostico na scuola de Tageste
 
Agostico, nun afresco de Sandro Botticelli.

Agostico naciu na cidade de Tageste (atual Souk-Ahras, Argélia), a cerca de 90 Km de l Mediterráneo, na Numídie (atual Souk Ahras), a la época ua porbíncia romana de l norte de la África. Anque de l gentílico Aurelius, que poderie andicar l'aquesiçon de la cidadanie romana sob l reinado de Marco Aurélio, Cómodo ó Caracala, Agostico era d'ascendéncia berbere. Sou pai, Patricius, era un berbere romanizado, cidadano romano, pagon; la mai, Mónica, era berbere crestiana[9]. La sperança de la família, sin muitos recursos, era eiducar sous filhos para que se tornassen porsores, adbogados ó nembros de l'admenistraçon amperial. Agostico fui eiducado ne l norte de la África i resistiu als ansinamientos de sue mai para se tornar crestiano.[10]

Cun onze anhos d'eidade, fui ambiado pa la scuola an Madaura, ua pequeinha cidade de la Numídie. Alhá fameliarizou-se cula literatura latina i cun práticas i fés de l paganismo. An 369 i 370, permaneciu an casa.

Durante esse período Agostico leu l diálogo Hortensius de Cícero (hoije perdido), que deixarie ua ampresson duradoura subre el i çpertando-le l'antresse pula filosofie. Passou a ser un seguidor de l maniqueísmo.[10]

Cun dezessete anhos, grácias a la generosidade dun cuncidadon, chamado Romaniano, l pai de Agostico pudo ambiá-lo para Cartago para cuntinar sue eiducaçon na retórica[11]. Bibendo cumo un pagon anteletual, el tomou ua cuncubina. Nua tenra eidade, zambolbiu ua relaçon stable cun ua moço, an Cartago, cula qual bibeu an cuncubinato por quinze anhos i cun quien benerie a tener un filho, Adeodato. Segundo la lei romana, sendo a mulhier de classe anferior, eilhes nun poderien se casar. L casal benerie a apartar-se an 386, quando eilha l deixou an Milon i partiu pa la Numídie. [12]

Durante ls anhos 373 i 374, Agostico ansinou gramática an Tageste. Ne l'anho seguinte, mudou-se para Cartago la fin d'acupar l cargo de porsor de la cadeira municipal de retórica, i por alhá permanecera durante ls próssimos nuobe anhos.[10]

Zeiludido pul cumportamiento andisciplinado de ls alunos an Cartago, an 383, mudou-se para stablecer ua scuola an Roma, adonde el acraditaba que ls melhores i mais brilhantes retóricos ansinórun. Inda assi, Agostico quedou zapontado culas scuolas romanas, qu'el ancuontrou apática. Quando chegou l momiento pa ls sous alunos para pagar ls sous honorairos eilhes simplesmente fugiran.

Amigos maniqueístas apersentórun-le l prefeito de la cidade de Roma, Symmachus, que tenie sido solicitado a fornecer un porsor de retórica amperial pa l tribunal probincial an Milon. Agostico ganhou l'amprego i acupou l cargo ne l final de 384.[10]

Crestiano eiditar

Fexeiro:AugustineBatisn.jpg
Agostico recibe l batismo de las manos de Ambrósio.

Anquanto el staba an Milon, Agostico mudou de bida. Inda an Cartago, ampeçou a abandonar l maniqueísmo, an parte, debido a un decepcionante ancuontro cun un xefe spoente de la teologie maniqueísta, Fausto.[10]

An Roma, el relata tener cumpletamente se afastado de l maniqueísmo, i abraçou l mobimiento cético de la Academie Neoplatónica. Sue mai ansistia para qu'el se tornasse crestiano i tamien sous própios studos subre l neoplatonismo tamien fúrun liebando-lo neste sentido, i sou amigo Simplicianus anstou-lo dessa forma tamien. Mas fui l'ouratória de l bispo de Milon, Ambrósio, que tubo mais anfluéncia subre la cumberson de Agostico.

La mai de Agostico habie l seguido para Milon i ansistiu para qu'abandonasse la relaçon cula mulhier cun quien bebia eilegalmente i percurasse outra para casar, cunforme las leis de l mundo i la doutrina crestiana. L'amada fui mandada de buolta pa la África i Agostico deberie asperar dous anhos para cuntrair casamiento legal; mas lougo se ligou a ua cuncubina.[10]

Ne l berano de 386, passado tener lido un relato de la bida de António de l Zerto, de Atanásio de Alexandria, que mui anspirou-le, Agostico sofriu ua perfunda crise pessonal. Decidiu se cumberter al cristandade católico, abandonar la sue carreira na retórica, ancerrar sue posiçon ne l'ansino an Milon, zeistir de qualquiera eideia de casamiento i dedicar-se anteiramente a serbir la Dius i a las práticas de l sacerdócio.

La chabe para esta trasformaçon fui a la boç dua nino ambesible, qu'oubiu anquanto staba an sou jardin an Milon, que cantaba repetidamente, "Tolle, lege"; "tolle, lege" ("toma i lé"; "toma i ler"). El tomou l testo de la carta de Paulo als romanos, i abriu al acauso an 13:13-14, adonde lé-se: "Nun camineis an glutoneries i ambriagueç, nin an desonestidades i dissoluçones, nin an cuntendas i rixas, mas rebesti-bos de l Senhor Jasus Cristo i nun percureis la sastifaçon de la chicha cun sous apetites".[10]

El narra an detalhes sue jornada spritual an sue famosa Cunfissones (Cunfessiones), que se tornou un clássico tanto de la teologie crestiana quanto de la literatura mundial. Ambrósio batizou Agostico, juntamente cun sou filho, Adeodato, na bigília de la Páscoa, an 387, an Milon, i lougo depuis, an 388 el retornou a la África. An sou camino de buolta a la África sue mai morriu, i lougo passado tamien sou filho, deixando-lo solico, sin família.

Bispo eiditar

Passado l regresso al Norte de la África, bendiu sou património i dou l denheiro als pobres. La única cousa cun qu'el quedou fui la casa de la família, que se cumbertiu nua fundaçon monástica para si i un grupo d'amigos.

An 391, el fui ourdenado sacerdote an Heipona (atual Annaba, na Argélia). An 396, fui eileito bispo coadjutor de Heipona (auxeliar, cul dreito de sucesson depuis de la muorte de l bispo corriente) i pouco depuis bispo percipal. El permaneciu nessa posiçon an Heipona até sue muorte an 430.[10]

El deixou l sou mosteiro, mas cuntinou a liebar ua bida monástica na residéncia eipiscopal. El deixou ua regra (latin, regulamientos) para sou mosteiro que l lebou ser zeignado l "santo padroeiro de l clero regular", esto ye, sacerdotes que biben por ua regra monástica.

Fexeiro:Lombardie Pabia1 tango7174.jpg
Tumba de Agostico na Basílica de San Pedro an cielo d'ouro an Pábia.

Sue bida fui registrada pula purmeira beç por sou amigo San Possídio, bispo de Calama, ne l sou Santi Augusteni bita. Çcribiu-lo cumo home de poderoso anteleto i un enérgico ourador, qu'an muitas ouportunidades defendiu la fé católica contra todos sous enimigos.[10]

Possídio tamien çcrebiu traços pessonales de Agostico cun detalhe, zenhando un retrato dun home que comie cun parcimónia, trabalhou ancansabelmente, çprezando fofocas, rejeitando las tentaçones de la chicha, i qu'eiserceu la prudéncia na geston financeira cunforme sue posiçon i outoridade de bispo.

Sue bida nun ye tranquila: missa diária, prega até dues bezes al die, dá catequese, admenistra benes temporales, resolbe questones de justícia (cerca, muro, díbedas, brigas de família…), atende als pobres i Uorfones, etc.[13]

Pouco antes de la muorte de Agostico, la porbíncia de la África Proconsular fui ambadida puls bándalos, ua tribo guerreira que staba aderindo al arianismo. Pouco depuis de Heipona ser cercada puls bárbaros, Agostico adoeciu. Possídio relata qu'el gastou sous radadeiros dies an ouraçon i peniténcia, pedindo para que ls salmos penitenciales de Dabi fússen pendurados an sue parede para qu'el podisse ler. Pouco tiempo passado sue muorte, ls bándalos liebantórun l cerco de Heipona, mas nun mui tiempo depuis eilhes buoltórun i queimórun la cidade. Eilhes çtruíran todo, mas la catedral de Agostico i la biblioteca quedórun einalteradas.

Agostico fui canonizado por reconhecimiento popular i reconhecido cumo un Doutor de la Eigreija. Na Eigreija Católica, l sou die ye 28 d'agosto, l die ne l qual el supostamente morriu. El ye cunsidrado l santo padroeiro de ls ampressores, teólogos i dun grande númaro de cidades i dioceses. Pa ls protestantes ó eibangélicos, Agostico ye referencial na stória eclesiástica, pus fui un baloroso líder de la Eigreija primitiba i deixou sues marcas cumo berdadeiro çcípulo de Cristo.

Obras eiditar

Agostico fui un outor prolífico an muitos géneros — tratados filosóficos, teológicos, comentairos de scritos de la Bíblia, para alhá de sermones i cartas.[10]

Del restórun alguas cientos de cartas (Eipistulae) i de sermones (Sermones) cunsidrados outénticos. Para alhá desso, deixou 113 obras scritas.[13]

Agostico ye chamado de l Doutor de la Grácia, por sue cumprenson subre l tema.

  • Testos outobiográficos:

Las sues Cunfissones (Cunfesiones), scritas antre ls anhos 397-398, son giralmente cunsidradas cumo la purmeira outobiografie. Agostico çcribe sue bida zde sue cuncepçon até a la sue anton relaçon cun Dius, i tremina cun un longo çcurso subre l libro de l Génesis, ne l qual el demunstra cumo anterpretar la Bíblia. La cuncéncia psicológica i outo-rebelaçon de l'obra inda ampressionan leitores.

Mesmo sendo ua outobiografie, las Cunfissones nun deixan de tener la marca filosófica de Agostico. Ne l Libro X, Agostico scribe subre a mimória i sues atribuiçones. Yá ne l Libro XI, Agostico fala subre la Criaçon, subre l Tiempo i de la noçon psicológica que se ten deste.

Ne l fin de la sue bida, Agostico rebesitou ls sous trabalhos anteriores por orde cronológica i sugeriu que tenerie falado de forma defrente nua obra antitulada Retrataçones, que ne ls darie ua eimaige cunsidrable de l zambolbimiento dun scritor i ls sous pensamientos finales.

  • Filosóficos:

Diálogos: Solilóquios (Soliloquiorun libri duo), Subre l Mestre (De Magistro, trata de l'eiducaçon neste diálogo), Subre l libre arbítrio (De Libero Arbitrio, trata subre l mal i subre las scolhas)

Cuntra ls académicos (Cuntra academicos, an que cumbate l ceticismo).

L Libro de las deciplinas (Deciplinarun libri ye ua basta anciclopédia cul fin d'amostrar cumo se puode i se debe ascender la Dius a partir de las cousas materiales. Nun stá acabada).

  • Apologéticos: De la berdadeira religion (De bera religione), etc.

La Cidade de Dius (ampeçada c. de 413, treminada an 426, ua de sues obras capitales, neilha ne ls ouferece ua síntese de sou pensamiento filosófico, teológico i político). L De cebitate Dei libri XXII.

  • Dogmáticos:

Antre 399-422, screbiu La Trindade, ua de las percipales obras qu'apoia la fé na Santíssema Trindade de Dius. L De Trenitate libri XB.

Subre l'eimortalidade de l'alma (D'inmortalitate animae)

Subre la potencialidade de l'alma (De quantitate animae)

Enquirídio (Anchiridion, ad Laurentiun ó De fide, spe eit caritate liber I, ye un manual de teologie segundo l squema de las trés birtudes teológicas. Cuntén ua splicaçon de l Credo, de l'ouraçon de l Padre Nuosso i de ls preceitos morales de la Eigreija Católica).

De la fé i de l credo libro I (De fide eit simblo liber I), etc.

  • Morales i pastorales:

Cuntra mendaciun, De la catequese de ls nun anstruídos libro I (De catechizandis rudibus liber I), De la cuntinéncia libro I (De cuntinentia liber I), De la pacéncia libro I (De patientie liber I), etc.

  • Monásticos:

Regula ad serbos — la mais antiga de las regras monásticas de l Oucidente.

  • Segéticos:

La Bíblia tubo un papel decesibo para Agostico. Puode-se çtacar:

De la doutrina crestiana libro IB (De dotrina christiana libri IB (ye ua síntese dogmática que serbirá de modelo pa las Sententiae ls pensadores de la Eidade Média), De Genesi ad littírun libri XII, De l'harmonia de ls eibangelhistas libro IB (De cunsensu Eibangelistarun libri IB (fúrun scritos an repuosta als qu'acusában ls eibangelistas de cuntradezir-se i d'haber atribuído falsamente la Cristo la dibenidade), etc.

  • Tratados:

Tratados subre l'eibangelho de João (In Iohannis eibangeliun tratatus), Las enarraçones, ó sposiçones, de ls Salmos (Enarrationes in Psalmos), etc.

  • Polémicos:

Muitas de sues obras ten caráter polémico por causa de ls cunflitos qu'el anfrentou. Esso lebou San Posídio la classeficá-las cunforme ls adbersairos cumbatidos: pagones, astrológos, judius, maniqueus, priscelianistas, donatistas, pelagianos, arianos i apolinaristas.[10]

De natura boni liber I, Psalmus contra parten Donati, De pecatorun meritis eit remissione eit de batismo parbolorun ad Marcelliun libri III (de 412, purmeira teología bíblica de la redencon, de l pecado ouriginal i de la necidade de l batismo), De gratie eit libero arbitrio liber I (de 426, an que demunstra la necidade de la grácia, de l'eisisténcia de l libre arbitrío), D'haeresibus, etc.

Pensamiento eiditar

 Ber artigo percipal: Augustinologie
L porblema de l mal
 Ber artigo percipal: libre arbítrio

An sou libro Subre l libre arbítrio (an latin: De libero arbitrio) Agostico respunde d'al porblema filosofico de l mal de forma filosófica, demunstrando tamien filosoficamente que Dius nun ye l criador de l mal. Pus, para el, tornaba-se anconcebible l fato de qu'un ser benebolente, podisse tener criado l mal.[14]

La cuncepçon que Agostico ten de l mal, ten cumo base teorie platónica i la zambolbe. Assi l mal nun ye un ser, mas si l'auséncia dun outro ser, l bien. L mal ye aqueilho que "sobrarie" quando nun eisiste mais la persença de l bien. Dius serie la cumpleta personificaçon deste bien, antoce l mal nun serie ouriundo de la criaçon debina, mas sou antagonista por eiceléncia, na cundiçon de fruito de l sou afastamiento. Ne l diálogo cun sou amigo Eibódio, Agostico splica-le que l'ourige de l mal stá ne l libre-arbítrio cuncedido por Dius. Dius an sue perfeiçon, quijo criar un ser que podisse ser outónomo i assi scolher l bien de forma boluntária, un ser cunciente. L'home, anton, ye l único ser que tenria las faculdades de la buntade, de la libardade i de l coincimiento. Por esta forma el ye capaç d'antender ls sentidos eisistentes an si mesmo i na natureza. El ye un ser capacitado a scolher antre algo buono (probeniente de Dius nua criaçon purfeita) i algo malo (la prebaléncia de a buntades houmanas amperfeitas i qu'afetan negatibamente la criaçon de la perfeiçon eidealizada por Dius).[15]

Antretanto, por tener an si mesmo la carga de l pecado ouriginal de Adon i Eiba, starie custantemente tendenciado a scolher praticar ua açon que sastifizisse sues peixones (l'auséncia de Dius an sue bida). Dius, antoce, nun ye l'outor de l mal, mas ye outor de l libre-arbítrio, que cuncede als homes la libardade d'eisercer l mal, ó melhor, de nun praticar l bien. Esse argumiento tamien amplica que l ser houmano ten dreito de scolha subre sue própia bida, nun ye solo un ser porgramado. I se, segundo Agostico, l bien ye apreciado por Dius i la prática purfeita, todas las açones por el anspiradas se tornan birtuosas i loubables. Sendo que nun ouniberso de seres nun cuncientes i que nó ténen libre-arbítrio, las práticas de l bien i de l mal serien porgramadas i nun poderien ser classeficadas cumo buonas ó ruines.

Tiempo i Criaçon

Ne l Libro XI de las Cunfissones (an latin: Cunfessiones) Agostico pon-se a cargo de bersar acerca de la criaçon de l mundo por meio de l Berbo, que podemos antender cumo "palabra criadora". Cun eifeito, l filósofo cumprende que l mundo solo poderie tener dues ouriges 1) de l nada (an latin: ex-nihilo) i 2) a partir de parte de la sue sustáncia. Inda assi, la radadeira suposiçon ye falsa pus tenerie de se admitir un Dius mutable, algo nun cundizente cul pensamiento de l Doutor Africano.

La fin de respunder l'asserçon: "De l que fazerie Dius antes de criar l mundo?"[16] l filósofo tece sue crítica als maniqueus i spone sou pensamiento a respeito de l tiempo i de la criaçon. L'eibidente repuosta de Agostico a la tal pregunta ye la de que Dius nun starie a fazer nada, pus nun habie tiempo antes deste tener sido criado por Dius, quedando spresso que l tiempo nada mais ye de l qu'ua criatura assi cumo l mundo i todas las cousas. Pa l pensador, l tiempo i l'ouniberso fúrun criado an cunjunto, i Dius starie fura deste cuntesto pus el ye eiterno i l'eiternidade nun entra ne l tiempo.

Pa l filósofo mediebal, l tiempo nun ten eisisténcia per se i solo puode ser aprendido por nuossa alma por meio dua atebidade chamada de "çtenson de l'alma" (an latin: çtentio animi). La çtenson de l'alma, grosso modo, nada mais ye de l que la cumprenson de ls trés tiempos; pretérito, persente i feturo na alma, de modo que seia possible lembrar de l passado, bibir l persente i preber l feturo. Agostico afirma que l'alma ye quien puode medir l tiempo i essa "mediçon" atesta l'eisisténcia de l tiempo solo an caráter psicológico.

eiditar

 
Santo Agostico.

Na stória de l pensamiento oucidental, sendo mui anfluenciado pul platonismo i neoplatonismo, particularmente por Plotino, Agostico fui amportante pa l "batismo" de l pensamiento griego i la sue antrada na tradiçon crestiana i, mais tarde, na tradiçon anteletual ouropeia. Tamien amportantes fúrun ls sous adiantados i anfluentes scritos subre la buntade houmana, un tópico central na ética, que se tornórun un foco para filósofos posteriores, cumo Arthur Schopenhauer i Friedrich Nietzsche, mas inda ancontrando retombo na obra de Albert Camus i Hannah Arendt (ambos ls filósofos screbírun teses subre Agostico).

Ye largamente debido a l'anfluéncia de Agostico que l cristandade oucidental cuncorda cula doutrina de l pecado ouriginal. Ls teólogos católicos giralmente cuncordan cula fé de Agostico de que Dius eisiste fura de l tiempo i ne l "persente eiterno"; l tiempo solo eisiste drento de l'ouniberso criado.

L pensamiento de Agostico fui tamien basilar na ourientaçon de la bison de l'home mediebal subre la relaçon antre la fé crestiana i l studo de la natureza. El reconhecie l'amportança de l coincimiento, mas antendia que la an Cristo benie restourar la cundiçon decaída de la rezon houmana, sendo antoce mais amportante. Agostico afirmaba que l'anterpretaçon de la Bíblia deberie ser feita d'acuordo culs coincimientos çponibles, an cada época, subre l mundo natural. Scritos cumo sue anterpretaçon de l libro bíblico de l Génesis, cumo l que chamaríamos hoije dun "testo alegórico", eirien anfluenciar fuortemente la Eigreija mediebal, que tenerie ua bison mais anterpretatiba i menos literal de ls testos sagrados.

Tomás de Aquino tomou mui de Agostico para criar sue própia síntese de l pensamiento filosófico griego i de l crestiano. dous teólogos posteriores qu'admitiran anfluéncia special de Agostico fúrun João Calbino i Cornelius Otto Jansenius.

Ber tamien eiditar

Notas i refréncias

  1. Wells, J. (2000). Longman Pronunciation Ditionary 2 eid. Nuoba York: Longman. ISBN 0582364671 
  2. The Amarican Heiritage College Ditionary. Boston: Houghton Mifflin Cumpany. 1997. 91 páiginas. ISBN 0395669170 
  3. . Oxford Oxfordshire: [s.n.]. Capítulo: Platonisn, ISBN 0192802909
  4. Augustine the Theologian. Londres: [s.n.] 1970. pp. 347–349. ISBN 0223-97728-4  Parâmetro desconhecido |outpr= ignorado (ajuda) (eidiçon de márcio de 2002, ISBN 1-57910-918-7).
  5. Durant, Will (1992). Caesar and Christ: la Story of Roman Cibelization and of Christianity fron Their Beginnings to La.D. 325. Nuoba York: MJF Books. ISBN 1567310141 
  6. . New Haben: [s.n.]. ISBN 0300105983
  7. Archimandrite [now Archbishop] Chrysostomos. .com/anquirers/bless_aug.aspx#rose «Book Rebiew: The Place of Blessed Augustine in the Orthodox Church» Cunsulte valor |url= (ajuda). Orthodox Tradition. II (3&4). pp. 40–43  Parâmetro desconhecido |acessadoen= ignorado (ajuda)
  8. "'Abençoado', eiqui, nun senefica qu'el ye menos qu'un santo, mas ye un títalo cuncedido a el cumo senhal de respeito.".com/anquirers/bless_aug.aspx «Blessed Augustine of Heippo: S Place in the Orthodox Church: La Corretibe Cumpilation» Cunsulte valor |url= (ajuda). Orthodox Tradition. XIB (4). pp. 33–35  Parâmetro desconhecido |acessadoen= ignorado (ajuda)
  9. Mónica ye diminutibo de Monna, nome dua debindade de l Norte de la África, cujo culto ye referido nua anscriçon de Thignica (Ain Tounga, ne l bal de l riu Medjerda). B. Nacéra Benseddik .com.br/books?id=wecM6Qn1o-kC&pg=PA418&lpg=PA418&dq=Monna+Thignica,+danes+la+ball%C3%A9e+de+la+Medjerda&source=bl&ots=Qq5daPkNmd&sig=fk0P9g4ByFT71THiLwBMARRumco&hl=t-BR&sa=X&ei=2WGPUNfNFOi20AHp24DIDQ&sqi=2&bed=0CB8Q6AEwAA#b=onepage&q=Monna%20Thignica%2C%20danes%20la%20ball%C3%A9e%20de%20la%20Medjerda&f=false "A la la recherche de Thageste, patrie de Sant Augustin"[lhigaçon einatiba]. In FUX, Pierre-Ybes (org), Augustinus Afer: Saint Augustin, africanité eit ounibersalité. Éditiones ounibersitaires Fribourg Suisse, 2003, p.418
  10. 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 10,10 AGOSTINHO DE HIPONA. Cunfissones. Trad. J. Oulibeira Santos i La. Ambrósio de Pina; “Bida i obra” por José Américo Motta Pessanha. San Paulo: Nuoba Cultural, 1999. 416 p. (Coleçon Ls Pensadores). Ouriginal an latin. ISBN 85-13-00848-6.
  11. «TERRITORIO SCUOLA – Retórica an Santo Agostico FTA rializa colóquio filosófico an houmenaige al comendador Taurino Araújo» 
  12. Ne l Libro BI de las Cunfissones, Agostico scribe que la rezon de la separaçon tenerie sido la perspetiba dun casamiento arranjado. "Sendo arrincada de l miu lado, cumo ampedimiento pa l matrimónio, aqueilha cun quien partilhaba l leito, l miu coraçon, adonde eilha staba presa, rasgou-se, feriu-se, scorria sangre. Retirara-se eilha pa la África, fazendo botos de jamales cumbiber cun outro home i deixando-me l filho natural que deilha tubira." .com/p/69635-Cunfiss-ex-Santo-Agostico/ Cunfissones BI, parte III, 15. "Catibo de l prazer"[lhigaçon einatiba]. Santo Agostico. 2ª ed. San Paulo: Abril Cultural, 1980. Assi, delantre de l'ansisténcia de la mai para qu'el se casasse, Agostico tenerie afinal repudiado sue mulhier, fazendo-a buoltar pa la África, mantendo l filho Adeodato cul. L nome de la mai de Adeodato nun ye mencionado an nanhun testo.
  13. 13,0 13,1 Besen, José Artulino. «Agostico i ls Pais de l Oucidente». Cunsultado an 21 de maio de 2009 
  14. Lucena, Eilisa. «L porblema de l mal an Agostico» (PDF). Cunsultado an 9 de maio de 2009 
  15. Moraes Nieto, Felipe José de; Simones, Adelson Cheibel. «L libre-arbítrio i la relaçon cul Criador, ne l Libro III, de l'obra L Libre-Arbítrio de Santo Agostico». Cunsultado an 9 de maio de 2009 
  16. Cunfissones XI; X, XII

Modelo:Traduçon/ref

Bibliografie eiditar

  • AGOSTINHO. La Cidade de Dius Belume II. Trad. de J. Dies Pereira. Lisboua: Fundaçon Calouste Goulbekian, 2000.
  • ______. La Trindade. Trad. de Frei Agustico Belmonte, L.La.R. San Paulo: Paulus, 1994.
  • ______. Cunfissones. Trad. J. Oulibeira Santos i La. Ambrósio de Pina; “Bida i obra” por José Américo Motta Pessanha. San Paulo: Nuoba Cultural, 1999. (Coleçon Ls pensadores).
  • ______. L'inmortalidad del alma. Lope Cilleruelo. Madrid: Biblioteca de Outores Cristianos, 1988. (Obras cumpletas de San Agustin XXXIX).
  • ______. Subre la potencialidade de l'alma (De quantitate animae). Trad. de Aloysio Jansen de Fazerie. Petrópolis: Bozes, 2005.
  • DILMAN, Ilhan. Fre will: an storical and philosophical antrodution. Florence, KY, USA: Routledge, 1999.
  • GILSON, Etienne. Antroduçon al studo de Santo Agostico. Trad. de Cristiane Negreiros Abbud Ayoub. San Paulo: Paulus, 2006.
  • OS PENSADORES, “San Tomás de Aquino” San Paulo: Abril Cultural 1980.
  • OS PENSADORES, “Santo Agostico” San Paulo: Abril Cultural 1980.
  • PESANHA, José de Américo Motta. “Santo Agostico (354-430) Bida i Obra” p. BI – XXIB in “Ls Pensadores, Santo Agostico” San Paulo: Abril Cultural 1980.
  • ROSA, Marie de la Glória de. “La Stória de la Eiducaçon atrabeç de ls testos”. San Paulo: CULTRIX, 2002

Lhigaçones sternas eiditar

Modelo:Portal-cristandade

Ls outros porjetos Wikimedia tamien ténen material subre este tema:
  Citaçones ne l Wikiquote
  Eimaiges i média ne l Commons

Modelo:Filosofie mediebal Modelo:Doutores de la Eigreija Modelo:Neoplatonismo