Saladino (an árabe Salah al-Din Yusuf bin Aiub; صلاه الدين يوسف ابن ايوب) fui l sulton de l Eigito, Síria i Palestina i xefe militar que lhiderou ls muçulmanos contra ls crestianos durante las redadeiras cruzadas, i acabou recunquistando ls territórios perdidos pul Eislan, tenendo-se tornado ua lhenda tanto antre ls muçulmanos cumo ne l oucidente.

Saladino, rei de l Eigito (Saladin rex Ægyti), dun manuscrito de l seclo XV. L globo an sue mano squierda ye un símbolo ouropeu de l poder rial.

Saladino era de ourige curda. Naciu an Tikrit (hoije ne l território de l Eiraque) an 1138, i morriu an Damasco, hoije capital de la Síria, an 1193. Fui l responsable por restaurar l sunismo ne l Eigito.

Saladino dun Código árabe de l seclo XII

Saladino çtinguiu-se pula purmeira beç nas campanhas de l Eigito, sendo nomeado bizir. Sulton de l Eigito a partir de 1175, sucediu la Atabeg de Mosul, an nome de quien partiu a la cunquista de l Eigito. Unificou l paíç (1164-1174), la Síria (1174-1187) i la Mesopotámia, tornando-se un poderoso dirigente. Doutrinou zelosamente sou pobo a ancarar la lhuita contra la cristandade cumo ua guerra santa i fondou coleijos para l ansino de la religion islámica.

Cunflitos culs Cruzados eiditar

An dues ocasiones, an 1170 i 1172, Saladino recuou dua ambason al Reino Lhatino de Jerusalén. Essas ordes habien sido dadas por Nur ad-Din, i Saladino speraba que aquel Reino Cruzado permanecisse antato, cumo un stado satélite antre l Eigito i la Síria, até que Saladino podisse ganhar cuntrole subre la Síria tamien. Nur ad-Din i Saladino yá stában rumo a la guerra abierta nesses tenermos, quando Nur ad-Din morriu, an 1174. L heirdeiro de Nur ad-Din, las-Salih Ismail al-Malik era solo un nino, sob ls cuidados de eunucos de la corte, i morriu an 1181.

Eimediatamente após la muorte de Nur ad-Din, Saladino marchou até Damasco i fui bien recebido na cidade. Alhá el reforçou sue lhegitimidade, de acordo cul questume de la época, casando cula biúba de Nur ad-Din. Por outro lhado, Alepo i Mosul, las outras dues maiores cidades que Nur ad-Din habie gobernado, nunca fúrun tomadas, porén Saladino cunseguiu ampor sue anfluéncia i outoridade a eilhas an 1176 i 1186, respetibamente. Anquanto el staba acupado ne l cerco la Alepo, an 22 de maio de 1176, l sombrio grupo de assassinos de l Ismaili, l Hashshashin, tentou matá-lo. Eilhes cunduziran dous atentados a la sue bida, ne l segundo deilhes chegando la punto de anfligir ferimentos.

Anquanto Saladino cunsulidaba sou poder na Síria, giralmente deixaba an paç l reino Cruzado, ambora fusse frequentemente bitorioso nas ocasiones an que batalhaba culs cruzados. Ua sceçon fui la batailha de Montgisard ne l die 25 de nobembre de 1177. Neilha el fui derrotado pulas fuorças cumbinadas de Balduíno IB de Jerusalén, Reinaldo de Xatillon i ls Cabalheiros Templários. Solo un décimo de sou eisército cunseguiu retornar al Eigito.

Ua trégua fui declarada antre Saladino i ls Stados Cruzados an 1178. Saladino passou l anho seguinte recuperando-se de la derrota i reconstruindo sou eisército, retornando al ataque an 1179, quando derrotou ls Cruzados na batailha de Jacob's Ford. Cuntra-ataques cruzados probocórun inda outras retaliaçones de Saladino. Reinaldo de Xatillon, an particular, perturbou las rotas de comércio i peregrinaçon muçulmanas cun ua frota ne l Mar Burmeilho, ua rota marítima que Saladino necessitaba mantener abierta. Cumo repuosta, Saladino custruiu ua frota de 30 galés para atacar Beirute an 1182. Reinaldo amenaçou atacar las cidades sagradas de Meca i Medina. An retribuiçon, Saladino cercou Al Karak, l fuorte de Reinaldo na Oultreijordain, an 1183 i 1184. Reinaldo respundiu saqueando ua carabana de peregrinos ne l Hajj an 1185. De acordo cula "Old French Cuntination" de Guilherme de Tiro, de l final de l seclo XIII, Reinaldo caturou la armana de Saladino durante ua pilhaige a ua carabana, ambora esso nun seia atestado an outras fuontes cuntemporáneas, séian eilhas muçulmanas ó francas. De fato, Reinaldo habie atacado ua carabana anterior, i Saladino mandou la guarda garantir la sigurança de sue armana i de l filho deilha, que nun chegórun a sofrer danos.

An júlio de 1187, Saladino caturou a maior parte de l reino de Jerusalén. Ne l die 4 de júlio de 1187 el deparou-se, na Vatailha de Hattin, cun las fuorças cumbinadas de Guy de Lhusignan, Rei Cunsurte de Jerusalén, i Raimundo III de Trípoli. Solamente na batailha, l eisército Cruzado fui an grande parte aniquilado pul eisército motibado de Saladino, naqueilho que fui un zastre cumpleto para ls cruzados i ua birada na stória de las Cruzadas. Saladino caturou Reinaldo de Xatillon i probidenciou pessonalmente sue eisecuçon. Guy de Lhusignan tamien fui caturado, porén sue bida fui poupada. dous dies após la batailha de Hattin, Saladino ourdenou la eisecuçon de todos ls prisioneiros de orde militar por decapitaçon. Las eisecuçones éran lhebadas la cabo a la medida que l própio secretairo de Saladino, Eimad ad-Din, çcribe (Ibid, pág. 138): "El (Saladino) ourdenou que eilhes deberian ser decapitados, preferindo té-los mortos la prisioneiros. Cul staba un grande grupo de sufis i studiosos, i cierto númaro de debotos i ascetas; cada un amploraba permisson para matar un deilhes, i zambainhaba sue spada i arregaçaba sue manga. Saladino, cun ua spresson alegre ne l rostro, staba sentado ne l sou dais; ls çcrentes mostrában un negro desespero." La eisecuçon de l prisioneiros an Hattin nun fui la purmeira de Saladino. An 29 de agosto de 1179 el tomou l castielho an Bait al-Ahazon, i aprossimadamente 700 prisioneiros fúrun caturados i eisecutados.

De acordo cun Beha ad-Din, Saladino planeijaba cunquistar la Ouropa após la catura de Jerusalén:

"Anquanto you (Beha ad-Din) aguardaba, Saladino boltou-se para mi i dixe: 'Creio que, quando Dius me cunceder la bitória subre l resto de la Palestina, deberei debedir mius territórios, fazer un testamiento declarando mius deseios, i anton içar belas neste mar, para sues tierras lhongínquas, la alhá arrebatar ls francos, de maneira a lhibrar a tierra de qualquier un que nun acradite an Dius, ó morrer tentando.'"

Lhougo, Saladino yá habie caturado quaije todas las cidades de l cruzados. El tomou Jerusalén an 2 de outubre de 1187, após un cerco. Saladino ampeçalmente nun pretendia garantir tenermos de anistia als acupantes de Jerusalén, até que Balian de Ibelin amenaçou matar todos ls muçulmanos de la cidade, stimado antre trés i cinco mil pessonas, i çtruir ls templos sagrados de l Eislan na Cúpula de la Peinha i la mesquita de Al-Aqsa se nun fusse dada anistia. Saladino cunsultou sou cunseilho i esses tenermos fúrun aceitos. Un resgate deberie ser pago por cada franco na cidade, fusse home, mulhier ó criança. Saladino permitiu que muitos partissen sin tener la quantie eisigida por resgate para outros. De acordo cun Eimad al-Din, aprossimadamente siete mil homes i uito mil mulhieres nun podírun pagar por sou resgate i fúrun tornados scrabos.

Solo Tiro resistiu. La cidade era anton comandada pul Cunrado de Montferrat. El fortaleciu las defesas de Tiro i suportou dous cercos de Saladino. An 1188, an Tortosa, Saladino lhibertou Guy de Lhusignan i debolbiu-lo a la sue sposa, la rainha Sibila de Jerusalén. Eilhes fúrun purmeiro la Trípoli, i depuis la Antioquia. An 1189 eilhes tentórun reclamar Tiro para sou reino, mas sue admisson fui recusada por Cunrado, que nun reconhecie Guy cumo rei. Guy anton ampeçou l cerco de Acre.

Hattin i la chimpa de Jerusalén fúrun un stopin para la Terceira Cruzada, financiada na Anglaterra por un especial "dízimo de Saladino". Essa Cruzada retomou la cidade de Acre. Após Ricardo I de Anglaterra eisecutar ls prisioneiros muçulmanos an Acre, Saladino retaliou matando todos ls francos caturados antre 28 de agosto i 10 de setembre. Beha ad-Din çcribe ua cena particularmente horrenda ambolbendo dous francos caturados nesse período: "Anquanto stábamos alhá eilhes trouxírun al Sulton (Saladino) dous francos que habien sido aprisionados pula guarda abançada. El ls decapitou eilhi mesmo." Ls eisércitos de Saladino angajórun-se an cumbate culs eisércitos ribales de l rei Ricardo I de Anglaterra na batailha de Apollonia, an 7 de setembre de 1191, na qual Saladino fui derrotado. La relaçon antre Saladino i Ricardo era ua de respeito cabalheiresco mútuo, assi cumo de ribalidade militar; ambos éran celebrados an remanses cortesanos. Quando Ricardo fui ferido, Saladino oufreciu ls serbícios de sou médico pessonal. An Apollonia, quando Ricardo perdiu sou cabalho, Saladino ambiou-le dous sustitutos. Saladino tamien le ambiou fruitas frescas cun niebe, para mantener las bubidas fries. Ricardo sugeriu que sue armana poderie casar-se cul armano de Saladino – i Jerusalén poderie ser sou presente de casamento.

Ls dous chegórun a un acordo subre Jerusalén ne l Tratado de Ramla an 1192, pul qual la cidade permanecerie an manos muçulmanas, mas starie abierta a las peregrinaçones cristianas; l tratado reduzia l reino lhatino a ua streita faixa costeira zde Tiro até Jafa.

Saladino morriu ne l die 4 de márcio de 1193, an Damasco, pouco depuis de la partida de Ricardo. Quando l tesouro de Saladino fui abierto nun habie denheiro suficiente para pagar por sou anterro; el habie dado a maior parte de sou denheiro para caridade.

Sue tumba chimpa an Damasco, na Mesquita de Umayyad, i ye ua atraçon popular.

Reconhecimento eiditar

Cunsiderado l campeon de la guerra santa, Saladino se tornou l heirói dun ciclo de lhendas, que percorrírun to l Ouriente médio i la Ouropa, i sous feitos son lhembrados i admirados até ls dies de hoije puls pobos muçulmanos.

Fuorte protetor de la cultura islámica, nun era solo un lhíder militar, mas tamien un eicelente admenistrador de l sous domínios. Mandou reconstruir la mesquita de Al-Aksa na cidade de Jerusalén, i ourdenou tamien la custruçon de la cidadela de l Cairo i outros monumentos de antresse.

Cronologie eiditar