Manuel Sardinha

(Ancaminamiento de Manuol Sardina)

Manuel Joaquim Sardinha, ó an mirandés Manuol Sardina cumo de restro gustaba d’assinar l sou nome, i que ousou l pseudónimo poético de Manuel Sardenha, naciu an San Martino d’Angueira, parróquia de que fui abade, habendo sido tamien cura d’Infainç. Era un home de grande cultura i poeta de refinada senseblidade, habendo screbido an mirandés i an pertués. Inda s’aguarda la sue biografie, que bien merecie ua ambestigaçon que mos disse a coincer melhor este eilustre mirandés de la segunda metade de l seclo XIX. Tenerá sido l purmeiro mirandés a screbir na sue lhéngua, que coincie bien i cun quien stubo siempre an cuntato. Troca amportante correspundéncia i testos lhiterairos cun J. Leite de Vasconcellos, que lo trata por “presado amigo e distincto escritor transmontano”, dedicando-le l sou poema “Lhéngua mirandesa” (Flores Mirandezas, p. 28 e p. 11), yá publicado nesta página. I diç que sentie “grande satisfação por ver como dois honrados e illustres Mirandeses, os meus amigos Srs. Pe. Manoel Sardinha, e Bernardo Fernandes Monteiro, tentam dar foros litterarios ao mirandês” (Estudos de Philologia Mirandesa, I, p. 31). De Manuo Sardina fúrun publicadas, an mirandés i an sue bida, dues traduçones de grande culidade: ua de l poema de Luís de Camões “A ua cautiba por nome bárbola, ou bárbara, cum quiem êl poeta andaba d’amores na India” (in Xavier da Cunha, Pretidão de Amor. Endechas de Camões a Bárbara escrava seguidas da respectiva traducção em várias línguas e antecedidas de um preambulo, Imprensa Nacional, 1893, pp. 307-310); outra de l poema Zara (in Anthero de Quental, Zara, edição polyglotta, org. de Joaquim Araujo, Lisboa, Imprensa Nacional, 1894, p. 48). Ambas a dues son traduçones adonde colabóran afamados outores nacionales i strangeiros, i esso tamien diç bien de l balor que le dában a Manuol Sardina. Yás an 2008 Amadeu Ferreira publicou ne l Jornal Nordeste, de Bergáncia, ua traduçon einédita de Manuol Sardina, de l soneto de Luís de Camões «Alma minha Gentil». Estas traduçones ténen ua grande amportança, debendo falar-se dun doble balor: l balor que le ben de la culidade de la traduçon, que ye mui grande; l balor simbólico, pus amostra que ye possible traduzir qualquiera obra an mirandés, respeitando l balor poético dessa obra, bien al alrobés de l que pensában alguns, cumo J. Leite de Vasconcellos. Assi, Sardina fui l purmeiro a antender an perfundidade la capacidade de la lhéngua mirandesa i a ousá-la sin cumplexos de qualquiera órdene. Stá nesta altura a ser percurada i studada la perduçon poética que publicou an pertués, cul pseudónimo de Manuel Sardenha, i que un die destes será publicada an lhibro.