La Lhéngua Mirandesa

Ye l títalo dun poema de José Leite de Vasconcelos, publicado ne l sou lhibro Flores Mirandezas, i que se tornou l poema mais coincido i afamado an lhéngua mirandesa, a modo un poema fundador an termos lhiterários. L poema stá dedicado a Manoel Sardinha, que era abade San Martino de Angueira i el própio un grande poeta. Ye assi, screbido al modo de la Cumbençon Ourtográfica de la Lhéngua Mirandesa.

Quien dirie q’antre ls matos eiriçados,
Las ourrietas i ls rius desta tierra,
Bibie, cumo l chougarço de la sierra,
Ua lhéngua de sons tan bariados?

Mostre-se i fale-se essa lhéngua, filha
Dun pobo que ten neilha l choro i l canto!
Nada por cierto mos cautiba tanto
Cumo la forma an que l’eideia brilha.

Zgraciado daquel, q’abandonando
La pátria an que naciu, la casa i l huorto,
Tamien se squece de la fala! Quando
L furdes ber, talbeç que steia muorto!

Tierra de Miranda, 7 de Setembre de 1884