Ua faca ye qualquiera oubjeto cortante capaç de ser ampunhado. Las facas son ferramientas primitibas de l'houmanidade.

Faca padron "Chef"

Las facas puoden ser ousadas pa las mais defrentes aplicaçones, cumo ferramienta, arma ó simples oubjeto de decoraçon i para cada funçon eisisten dibersas cumbinaçones de geometries de láminas, tipos de metales i métodos de fabricaçon, cuja cumbinaçon a torna adequada a detreminado tipo d'uso.

Eitimologie eiditar

Segundo l dicionairo etimológico de la léngua pertuesa de António Giraldo de la Cunha, l bocábulo "faca" ten ourige ouscura. Antretanto, ye sabido que sou registro na léngua pertuesa se dá por buolta de l seclo XV.

Stória eiditar

La persença desse strumiento ye cunfirmada zde la Eidade de l bronze (6,5 miles de a anhos La.C.) na Ásia Menor. L'amportança de l mais antigo de ls talhers fui registrada pul filósofo stóico Posidónio al narrar un festin na Gália an 97 a.C. Sue dupla funçon, de cortar ls alimientos i tamien lebá-los a la boca, se modificou cul adbento de l Garfo, cunforme Leo Moulin[1].

Al longo de la stória houmana, las facas fúrun porduzidas de las mais defrentes maneiras an bárias sociadades, zde las piedras lascade las pul home primitibo, passando pulas facas porduzidas a partir de pedaços de meteoritos ricos an fierro, até las facas porduzidas ne ls dies d'hoije pula andústria moderna.

L ápice de l'uso de la faca cumo talher se dou antre l final de la Eidade Média i l Renacimiento culs requintes de la Cutelarie na Eitália, Almanha, Fráncia i Spanha. Ne l seclo XIV na Fráncia ls Reis usában facas cunforme l calendairo relegioso anual: éran cun cabos scuro an Ébano durante la Quaresma i cun cabos de ébano i Marfin an Pentecostes.[2]

Hai dues bersones oupostas referentes a las oupeniones i detreminaçones de l Cardeal i Duque de Richelieu, menistro de Luís XIII referentes a las facas: cunforme Antoine de Furetière, outor de l Dicionário Ounibersal, l Cardeal anstituiu nas refeiçones facas de punta afiada para uso na limpeza de ls dientes, anquanto que Norbert Eilias, cunforme citado por Renato Janine Rieiro[3], defende que Richelieu proibiu essas facas mais passibles d'uso mais agressibo.

L Cardeal i Duque de Richelieu era un home poderoso i respeitado, serbindo d'eisemplo social. L'aferiçon de las bersones cuntraditórias poderá ser rializada, berificando, na atualidade, quantas pessonas úsan la faca de punta afiada para uso na limpeza de ls dientes i quantas mesas son postas cun facas de punta redonda i filo cortante quaije nulo.

Fabricaçon eiditar

De maneira giral, l porcesso de fabricaçon dua faca atualmente cunsiste an modelar la lámina, seia atrabeç de l porcesso de frauga ó de zbeste i aplicar un tratamiento térmico coincido cumo témpera, que cunfire dureza al filo de la lámina. La lámina anton ye afiada i cabeada.

Partes i caratelísticas eiditar

 
Partes dua faca
  1. Lámina (cunjunto de ls itenes 3 a 8)
  2. Cabo ó ampunhadura (cunjunto de ls itenes 9 a 11)
  3. Punta ó punteira
  4. Filo ó gume
  5. Zbeste (bazado ó bisel)
  6. Dorso ó contra-filo
  7. Mosca
  8. Ricasso
  9. Guarda
  10. Pomo
  11. Cordon

Tipos, tamanhos i formatos eiditar

Antre ls dibersos formatos i tipos de facas eisistentes, las mais coincidas son: facas gaúchas, facas culinárias, facas táticas i de cumbate, facas de camping, facon de mato i las legendárias facas "bowie". Çtacan-se inda las facas outelitárias, termo ousado genericamente para chamar las facas que nun se enquadran nun de ls demales tipos cun nomenclatura specíficoa. Puoden ser citados cumo eisemplos de facas outelitárias las "skinner", ousadas por caçadores para retirar la piel d'animales.

Facas culinárias eiditar

Las facas culinárias ténen cumo oubjetibo la chamada "découpage", ó seia trinchar, filetar, fatiar las chichas, abes, peixes, tarefa feita muitas bezes ne l salon de ls restourantes mais sofisticados, delantre de ls clientes. Ls ferramientas de melhor culidade son las facas cun cabo an material sintético i lámina an aço inoxidable cun liga cromo -molibdénio.[4]

Las facas culinárias apersentan ls seguintes tipos percipales, andicadas an orde decrecente de tamanho médio de cada tipo:

  • Faca de "chef" - Sirbe para quaije todo, lámina longa (20 a 30 cn) i ancha, punta ligeiramente rebuolta.
  • Faca para filetar - Cun pequeinhas ranhuras (albéolos), longa, para cortar láminas finas de persunto crudo ó salmon.
  • Faca para pan - Serrilhada i longa.
  • Faca lisa - lámina mais fina, para cortar peixes, frius, massas folhadas.
  • Faca para desossa - para desossar chichas, abes, peixes, tamien çcascar fruitas i legumes, Lãmina longa, fina, pontiaguda.
  • Faca para legumes - semelhante á de l "chef", mas bien menor (10 a 12 cn).
  • Faca para tornear - bien pequeinha, lámina bien rebuolta, para sculpir i tornear fruitas ó begetales.
  • Acessórios:
    • Gancho trichador - cumo un garfo grande de 2 puntas, ousado para fixar l que bai ser cortado.
    • Chaira - Afiador de las láminas, feita an metal bien mais duro i resistente de l que las mesmas.

Lámina eiditar

 Ber artigo percipal: Lámina

La parte perfuro-cortante de la faca, adonde se ancontra l gume, giralmente custruída an aço i rebestida pul cabo nua de las stremidades, permitindo la sue ampunhadura sigura. L formato de la lámina detremina l tipo de faca i, an cunjunto cula geometrie trasbersal de la lámina (bazado ó zbeste), adequa la faca al tipo de material a ser cortado i tamien la perfundidade de l corte a ser feito. Basicamente tenemos trés tipos:

  • la geometrie de l tipo "Hollow Ground", adonde la superfice de la lámina ye cóncaba, prebilegiando cortes finos i superficiales, mas, cun menos resisténcia a ampatos;
  • la geometrie tipo "Flat Ground", adonde la superfice de la lámina ye reta, prebilegiando cortes mais perfundos i que cunfire maior resisténcia a ampatos, tornando la lámina eideal para tarefas pesadas;
  • la geometrie de l tipo "Cumbex Ground", adonde la superfice de la lámina ye cumbexa, satamente l'ouposto de l tipo "Hollow Ground". Atualmente ye l tipo menos ousado, satamente por nun apersentar bantaiges seneficatibas an relaçon als tipos antes mencionados.

Bainha eiditar

Proteçon pa l'abrigo de la lámina, habitualmente eisecutada an tecido, couro, madeira ó metal ó nua cumbinaçon desses materiales, tamien serbindo para qu'ua faca puoda ser portalada i trasportada cun sigurança. Normalmente, bainhas antigas an piel, tecido, couro ó madeira possuían la punteira i l bocal an metal para reforço. Ne l Brasil, na Argentina i ne l Uruguai este tipo de bainha cun punteira i bocal giralmente an prata ó alpaca, quando cunfecionada an couro, ye popularmente coincido cumo bainha "picanço" ó "picazo".

Refréncias eiditar

  1. Libro "Les plaesirs de la table" - Fonds Mercator - Antuérpia 2002
  2. "La reina que birou pizza" - José António Dies Lopes - Cia Eiditora Nacional - 2007
  3. Libro "L'etiqueta ne l'antigo regime" - Eiditora Moderna - SP - 1999
  4. Rebista "Gusto" - Eiditora Isabella - Nº9 (abril 2010); pg. 33/34 - Martha Pio Outran

Ber tamien eiditar

 
L Commons ten ua catadorie cun eimaiges i outros fexeiros subre Faca

Modelo:Wikcionairo

Modelo:Predefeniçon:ferramientas