Dreito besigótico

D'ourige cunsuetudinária, l dreito besigótico fui l mais anteletualizado ramo de l dreito germánico, cun fuorte anfluéncia de l dreito romano. Fui l purmeiro de la família a ser scrito.

Esta páigina ó cacho fui traduzida outomaticamente i percisa de ser rebista por un falante natibo de mirandés. Se sabes bien mirandés ajuda la Biquipédia rebendo este artigo. Apuis de la rebison apaga esta marca. Oubrigado!

L rei Lodhanri, un bispo, un duque i un conde, eimage de l Breviário de Alarico ó Lex Romana Visigothorum, cumpilaçon de leis romanas de l Reino Besigodo de Toulouse sob Alarico II (487-507 d.C.)

Cápia dua eidiçon de l Liber Iudiciorum de l anho 1600.

La purmeira obra de cumpilaçon, l Código de Eurico, de ca. 476, fui mista (neilha trabalhórun juristas de formaçon romana). Fui eilaborado para dirimir las cuntrobérsias antre Besigodos i spano i galho-romanos. Neste código se tratou, pula purmeira beç, de ls bucelairos (homes libres, semelhantes als clientes romanos, adjuntos a ua família poderosa que ls patrocinaba ó sustentaba, a troco de serbícios, percipalmente melitars). Parte de ls oureginales (60 de 350 capítalos) se ancontra na Biblioteca Nacional de Paris.

La maior codificaçon de ls Besigodos, todabie, nun cuntén dreito besigodo: fui l Brebiário de Alarico II, de 506, ó Lex Romana Wesigothorun (ó Brebiariun Aniani, an honra la sou chanceler), ua seleçon, cun anterpretaçon, de testos de leges (Custituiçones Amperiales de ls códigos Griegoriano, Heirmogeniano i Teodosiano) i de iura (fragmientos de Gaio i Paulo).

Recaredo I (572-586) sforça-se pula unificaçon de ls dous pobos (godo-ariano i romano-católico), abolindo la proibiçon de l matrimónio antre besigodos i romanos.

Recaredo I, finalmente, se cumberte pa l catolicismo, fazendo de Toledo la capital an 589. Mas la dualidade de dreitos (segundo l percípio de la personalidade de las leis) fui superada solamente pula abrogaçon de la Lex Romana Wesigothorun i pula redaçon, an 654, de la Lex Wesigothorun de Rescesbindo (653-672), (ó Código Besigótico, ó Liber Iudiciorun, ó Liber Iudicun, ó Forun Iudicun, que será mais tarde coincido cumo Fuero Juzgo). L sou nome rebelaba la sue finalidade: serbir pa la prática forense, de ls juízes. L Código Besigótico apersentaba einorme anfluéncia de la tradiçon romana, anclusibe na forma: an duoze libros cumo l Código de Justeniano. Fui aprobado pul BIII Cuncílio de Toledo, demunstrando l'amportança de la partecipaçon de la Eigreija na legitimaçon de l dreito. Este questume de ls reis godos, son ls gérmenes de las feturas Cortes ó Stados Gerales. L Fuero Juzgo, al lado de ls questumes municipales, son las percipales fuontes de l dreito por muitos seclos.

L Código Besigótico cuntén 324 leis de Leobigildo, 3 de Recaredo, 99 de Chindasbindo i 87 de Rescesbindo. Del hai ua cópia na Biblioteca Nacional an Paris i outra ne l Baticano. Permaneciu an bigor até l'eidiçon de la Lei de las siete Partidas por Fonso X, l Sábio (b. iten 2.1.B. ambaixo).

Ber tamien

• Adsertor pacis
• Besigodos
• Stória de l dreito pertués