Chuang Tzu (Wade-Giles) ó Zhuāngçǐ (pinyin) (chinés: 庄子 (carateres simplificados), 莊子 (carateres tradecionales) fui un famoso filósofo i suposto poeta taoista (daoista) chinés de l seclo IV a.C. Sou nome senefica literalmente "Mestre Zhuang" i ye ousado tamien referindo-se a ua coletánea testos supostamente sous, qu'ancluen prosa i poesie. Sue filosofie fui mui anfluente ne l zambolbimiento de l budismo zen, qu'eiboluiu ancorporando sous ansinamientos. Sou nome aparece grafado tamien nas seguintes formas: Chuang Tsu, Chuang Tse, Zhuang Tzu, Zhuang Tze, Zhuang Tse, Zhuang Tsu, Chouang-Dsi, Chuang Chou, Tchuang-tsé, Tchuang-Tseu i Chuang-tzu. 

Bida eiditar

Zhuangzi bibeu supostamente durante ls reinados de ls reis Hui de Liang i Xuan de Qi, ne l período antre 370 i 301 a.C.. El era de la cidade de Meng (蒙城, Méng Chéng), ne l stado de Song (atualmente Shāngqiū 商邱, an Heinan). Sou nome de batismo era Zhou (周, Zhōu). Era tamien coincido cumo Meng Oufecial, Meng Zhuang i Meng l Ancion (蒙吏, Méng Lì; 蒙莊, Méng Zhuāng i 蒙叟, Méng sǒu, respetibamente).

Filosofie de Zhuangzi eiditar

Trechos de l sou libro eiditar

Eesiste un clássico libro antigo cul sou nome: acradita-se que pul menos ls purmeiros siete capítulos desse libro (ls chamados "capítulos anteriores") fúrun rialmente scritos por el ó por sous çcípulos eimediatos. Quanto als demales capítulos de l libro, ls chamados "capítulos steriores" ó "capítulos heiterogéneos", acradita-se que fúrun adicionados mais tarde por manos çconhecidas. 

Cap. III,2 - L Segredo de l Crecimiento eiditar

L megarefe de l príncepe Wen Hui staba a trinchar un bui. Ls mobimientos de a mano, ls jeitos d'ombro, ls mobimiento de ls pies, l'atirar de l zinolho, l sonido de la chicha a apartar-se i ser cortada i l zumbido de la faca todos stában nun ritmo purfeito, cumo se fusse ua beilça ó ua sinfonia. 

- Ye marabilhoso ber cumo cunseguiste dominar la tua técnica ! - comentou l príncepe.

L cozineiro pousou la sue faca i dixe:

- Percuro agir d'acuordo cul tao, l'orde natural de las cousas. Ye algo que stá para para alhá de la mera técnica. Quando comecei a talhar, bie a a mie frente l bui to. Mas, depuis de trés anhos de prática, yá nun ls bie cumo un to. Bie las çtinçones. I, agora, ls mius sentidos pórun de funcionar i ye l sprito que me guia libremente. Sin un praino, seguindo l'anstinto, sigo las fibras naturales deixando la faca ancontrar l sou camino antre las muitas abierturas scondidas, tirando probeito de l qu'alhá stá, sin tocar nunca nun ligamiento ó tendon i mui menos nua articulaçon amportante. 

Un bun cozineiro muda de faca ua beç por anho, porque sabe trinchar, anquanto un cozineiro medíocre ten que mudar de faca cada més, porque solo sabe cortar. Pus you yá tengo esta mie faca hai dezanobe anhos i trinchei miles de buis culha. I, inda assi, la lámina stá tan fresca cumo quando saliu de la piedra d'afiar. Hai spácios antre las articulaçones. I la lámina de la faca, que quaije nun ten spessura, ten mais que spácio para passar atrabeç desses spácios. I ye por esso que, passados dezanobe anhos, a mie lámina stá tan afiada cumo siempre. 

Ye berdade qu'hai articulaçones mais defíceles. Quando las sinto aprossimar, abaluo bien l'articulaçon que surgiu i uolho-la cun cuidado, mantendo siempre ls uolhos ne l que fago i trabalhando debagar. I anton, cun un mobimiento mui suabe de la faca, trincho to l bui an dous. I el çmancha-se cumo un torron de tierra al caer ne l suolo. Ende, retiro la faca i fico parado, cula sensaçon de tener cunseguido algo de mui amportante. Depuis, limpo la lámina i pouso la faca. 

- Ye esso!, dixe l príncepe. L miu cozineiro mostrou-me cumo debo bibir a mie bida! 

Comentairo:

Hai un modo natural de fazer las cousas, hai soluçones naturales pa ls porblemas. Se agirmos d'acuordo cula natureza de las cousas - l tao -, cunseguimos fazer todo melhor i sin qu'esso ne ls crie nanhun porblema. Cuntinaremos siempre frescos i afiados cumo la lámina de la faca de l cozineiro de l príncepe Wen Hui.  Delantre qualquiera porblema, debemos aceitar que las cousas séian cumo son sin zeiar que la situaçon fusse outra, defrente de l que na rialidade ye. Porque esso solo eirie criar resisténcia i tenson. Debemos prestar atençon a l'orde natural de las cousas i trabalhar culha an beç de contra eilha. I beremos que l trabalho prossegue mais rápida i facilmente se pararmos de "tentar", se pararmos de poner demasiado sfuorço stra, se pararmos de percurar resultados rápidos. Hai que simplesmente "dar ua ajuda" para que las soluçones naturales ocorran. 

Cap. III,3 eiditar

L faison de ls pántanos ten de dar dieç passos para cunseguir anchir l bico cun quemido i cien passos para anchir l bico d'auga. Mas prefire esso a bibir nun galhinheiro. Porque, ambora podisse tener todo l que zeiaba a la sue frente, nunca serie feliç. Ne ls pántanos, l sou sprito ye saudable i faç cun qu'el squeça ls males de l cuorpo. 

Cap. I,1 - L Caminar Feliç eiditar

Cada pessona ye l que debie ser i puode bibir cun eigual felicidade anquanto bibir ajustada a la sue própia natureza. Nun hai pessonas que séian superiores i outras anferiores quanto a esso. 

Hai pessonas cuja natureza ls torna atos a assumir cargos de xefia, outras cuja natureza las faç séren buns negociantes, buonos artesones ó buns funcionairos. Hai quien tenga bocaçon para dedicar la sue bida a ajudar ls outros i quien tenga jeito para pensar ó para ambestigar todo. 

Zde que respeiten la sue natureza, todas las pessonas puoden fazer l que ténen a fazer, cun eigual felicidade i sucesso ne l que faziren. 

Mas eisiste un lemite própio para cada ua a partir de l qual todo mais que puoda ser zeiado solo liebará la lamentaçones. Quien quier mais de l que le ye dado sofre inutilmente sin que naide l steia a castigar. Quando ne ls prendemos demasiado a las cousas, sentimos perdas i ganhos; i l'alegrie i l sofrimiento son l resultado de perdas i ganhos. Solo quien ancha essas amarras se puode sentir berdadeiramente feliç. La única libardade la que ls homes puoden aspirar ten que star anserida drento de ls lemites naturales de la sue cundiçon houmana i de la sue natureza. Solo debemos tentar fazer l que podemos rialmente fazer. La nuossa libardade d'açon ten lemites. 

Quien nun gusta de l que ten, porque pensa que podie tener melhor, ye zagradecido i ye stúpido. Abdica de la única libardade qu'un Home puode tener para outar an beç desso pula ansiadade custante de tentar tener l que nunca bai tener. Quien nun gusta de l que ye, acabará por passar la sue bida frustrado, tentando ser l que nunca bai ser. 

Aqueilhes qu'aceitan l curso natural de las cousas quedan siempre tranquilos quier nas ocasiones alegres quier nas tristes. Quien solo gusta de la felicidade, sofrerá cula tristeza. Quien aceita cun tranquelidade l'einebitabelidade de la muorte, sabe tirar melhor probeito de la bida. De que sirbe nun a aceitar? Querer tener l que se nó puode tener ye quedar preso para siempre. Quien solo gusta de la bida, sofrerá cula muorte. Quien solo gusta de l poder, sofrerá cula sue perda. 

Hui Tse dixe la Chuang Tse: "L rei de Wei mandou-me alguas semientes de cabaça. Plantei-las i eilhas dórun un fruito de tal tamanho que podie cunter cinco alqueires. Usei-la para liebar auga, mas eilha nun era suficientemente sólida para aguantar tanto peso. Cortei la cabaça an dues partes para fazer cunchas mas estas quedórun cun perfundidade a menos para liebáren qualquiera cousa de útele. Era ua cousa rialmente einorme mas, cumo era inútil, parti-l'als cachos". 

Chuang Tse respundiu: "Porque nun penseste an usá-la para poderes culha flutuar an rius i lagos? An beç desso, quedeste-te por te queixar qu'eilha era inútil para liebar algo drento deilha. Acho que la tua minte ye bastante cunfusa". 

---

Hui Tse dixe la Chuang Tse: "Tengo ua arble grande, la que chaman un ailanto. L sou tronco ye tan eirregular i ten tantos nós que nin un carpinteiro l cunsegue medir cun ua linha. Ls sous galhos son tan retorcidos que l squadro i l cumpasso nun puoden ser ousados nel. Stá a la beira de la strada, mas nanhun carpinteiro mira para eilha". 

Chuang Tse dixe: "Pus se tenes ua arble grande i quedas ansioso por pensares qu'eilha ye inútil, porque nun la plantas nun terreno spaçoso, salbaige i árido? Poderás para siempre passear a la sue buolta i drumir an paç ambaixo deilha. Porque nunca nanhun machado le ancurtará la bida. Cumo nun ten nanhue outelidade pa ls outros, nunca correrá l peligro de que le fágan mal". 

---

Cada pessona, ó cada cousa, ten la sue Birtude. La sue outelidade ó inutelidade depende de l'uso que se le dá. I l'inutelidade puode trazer muitas bantaiges! 

Cap. IX,4 - La Necidade de Ganhar eiditar

Quando un arqueiro faç tiro al albo, 

sin nanhun oubjetibo, 

amprega to la sue perícia. 

Mas se l'oubjetibo ye ganhar un prémio qualquiera, 

nin que seia ua copa sin balor, queda nerboso. 

I se l prémio ye d'ouro, anton queda meio ciego ó bé dous albos: 

Queda fura de si !  

La sue perícia nun mudou. 

 Mas l prémio debede-lo. Preocupa-se.

Pensa mais an ganhar de l qu'an atirar. 

 I la necidade de ganhar 

 ampede-lo d'ousar to la sue perícia.

Beija tamien eiditar

Ligaçones sternas eiditar