Célio (an latin: Coelius ó Caelius, ambos prenomes (praenomena) de dubidosa outenticidade) Sedúlio fui un poeta crestiano de la purmeira metade de l seclo V i fui chamado de presbítero por Isidoro de Sebilha i ne l "Decreto Gelasiano". 

Bida eiditar

Sabe-se quaije nada subre sue bida i las únicas anformaçones cunfiables stan an dues cartas de sue scritas para un tal Macedónio, a partir de las quales daprendemos qu'el debotou sous purmeiros anhos, talbeç cumo porsor de retórica, a la literatura secular. Mais tarde, cumbertiu-se al cristandade, ó, se yá era crestiano, passou a cunsidrar sue fé cun mais seriadade. Un comentairo mediebal afirma qu'el moraba na Eitália. 

Obras eiditar

Sue fama stá percipalmente relacionada a un longo poema, Carmen Paschale, baseado ne ls quatro eibangelhos. Ne l stilo, ua poderosa eimitaçon de Birgílio, Sedúlio demunstra ua cierta libardade al lidar cula narratiba bíblica i l poema debrebe se tornou ua fuonte popular para poetas menores. 

Antre sues demales obras stan un hino abecedairo an houmenaige la Cristo, cun binte i trés quartetos de dimetro iámbico, que passou an parte pa la liturgie crestiana, culs siete purmeiros quartetos ancorporados al hino crestiano "La solis ortus cardine"; i un hino a la Eipifania, "Hostis Heirodes ampie". Hai tamien hino, "Beteris eit nobi Testamenti collatio", an dísticos eilegíacos, mas nun hai base para atribuir-le tamien l cienton birgeliano "De berbi ancarnatione". 

Bibliografia eiditar

Edições eiditar

Ligações externas eiditar