Adrasteia (satélite)

Adrasteia, tamien coincida cumo Júpiter XV, ye l segundo por çtáncia, i l menor de ls satélites de Júpiter de l Grupo Amalteia. El fui çcubierto cun retratos tiradas pula Voyager 2 an 1979, sendo l purmeiro satélite natural a ser çcubierto cun eimaiges tiradas cun ua sonda anterplanetária, an beç d'eimaiges por telscópios.[1] El fui nomeado ouficialmente a partir de l ser mitológico Adrasteia, filha de l dius griego Zeus.[2] Adrasteia ye ua de las poucas lhunas çcubiertas ne l sistema solar qu'orbita sou planeta nun tiempo menor de l que la rotaçon del. El orbita Júpiter na borda de l'anielho percipal i pensa-se que ye l percipal cuntribuinte de materiales pa ls anielhos de Júpiter.

Esta páigina ó cacho fui traduzida outomaticamente i percisa de ser rebista por un falante natibo de mirandés. Se sabes bien mirandés ajuda la Biquipédia rebendo este artigo. Apuis de la rebison apaga esta marca. Oubrigado!
Adrasteia

Eimaige de Adrasteia tirada pula sonda Galileo.
Caratelísticas orbitais
Caratelísticas físicas
Albedo 0,1 ± 0,045


Çcubrimiento i ouserbaçones eiditar

 
Çcubierta de Adrasteia, tomado an 8 de júlio de 1979 (1979-07-08) pula sonda Voyager 2. Adrasteia ye l punto justo ne l meio, cuntinando la lhinha de ls anéis Jobianos.

Adrasteia fui çcubierto por David C. Jewitt i G. Edward Danielson nas retratos de la sonda Voyager 2 tomadas an 7/8/1979, i recebiu la sue zeignaçon S/1979 J 1 passado la publicaçon de la çcubierta na rebista Science (bol. 206, p. 951, 23 de nobembre de 1979).[3][1][4] Ambora apareça solo cumo un punto,[4] fui l purmeiro satélite a ser çcubierto por ua nabe anterplanetária. Prontamente, depuis de la sue çcubierta, outros dous de ls satélites anteriores de Júpiter (Tebe i Métis) fúrun ouserbados nas eimaiges tomadas alguas sumanas antes pula sonda Voyager 1. La nabe Galileu fui halbelitada para detreminar la forma de l satélite an 1998, mas las eimaiges caturadas fúrun pobres.[5] An 1983, Adrasteia fui ouficialmente nomeado an honra a la ninfa griega Adrasteia, la filha de Zeus i l sou amante Ananké.[2]

Caratelísticas físicas eiditar

Adrasteia ten ua forma eirregular cun uas medidas de 20×16×14 Km.[5] Esto faç que Adrasteia seia l menor de ls quatro satélites anteriores. La cumposiçon i massa de Adrasteia nun son coincidas, mas assumindo que la sue densidade média seia cumo la de Amalteia,[6](cerca de 0,86 g/cn³[7]) la sue massa puode ser stimada an acerca de 2Modelo:I kg. La densidade de Amalteia amplica que l satélite stá cumpuosto d'auga an forma de carambelo cun ua porosidade antre 10 i 15 por ciento, i Adrasteia puode ser mui similar.[7]

Nun hai pormenores de la superfice coincidos, dada la baixa resoluçon de las eimaiges çponibles.[5]

Órbita eiditar

Adrasteia ye l segundo satélite mais próssimo la Júpiter i l menor de ls quatro satélites anteriores que cumponen l grupo Amalteia. Orbita la Júpiter nun centeilha próssimo a 129 000 Km (1,806 centeilhas de Júpiter) ne l lhado sterior de l'anielho percipal.[6] Adrasteia ye solamente un de ls trés satélites ne l sistema solar coincido por orbitar l sou planeta an menos tiempo que l que dura l die de l planeta, ls outros dous, son Métis, i Fobos satélite de Marte. La órbita ten ua pequeinha scentricidade de 0,0018 i ua anclinaçon d'aprossimadamente 0,03°.[8] L'anclinaçon ye relatiba al eiquador de Júpiter.[6]

Dado l Acoplamiento de maré, Adrasteia rota sincronicamente cul sou período orbital, mantendo ua cara siempre mirando pa l planeta. L sou eixe mais lhongo stá alinhado para Júpiter, sendo esta la cunfiguraçon de menor einergie.[5]

Relaçon culs anéis de Júpiter eiditar

 
Eimaiges de l'anielho percipal de Júpiter oubtidas pula sonda New Horizons. Arriba an retrodisperson i ambaixo an çperson. Un débil anielho sterior, justo fura de la órbita de Adrasteia. Un oco antre las órbitas de Métis i Adrasteia ye claramente besible. Métis stá justo drento de l brilho sterior (~1000 Km) cumo parte de l'anielho.

Adrasteia ye l maior cuntribuinte de l material ne ls anielhos de Júpiter. Este material parece cunsistir percipalmente an nome de la superfice de ls quatro satélites anteriores de Júpiter, que ye ejetado puls ampatos de meteoritos, i facilmente perde-se ne l spácio. Esta perda porduç-se, pula baixa densidade de ls satélites, l que faç que la sue superfice se ancontre mui acerca de la beira de la sue Sfera de Hill i nun permite que l material bolte pa l satélite.[6]

Aparentemente, Adrasteia ye la fuonte maior de l material deste anielho. Esto ye eibidenciado pula alta densidade de l'anielho na cercania de la órbita de Adrasteia.[9] Mais percisamente, la órbita de Adrasteia acerca-se mais a la borda sterior de l'anielho percipal de Júpiter.[10] La sata stenson de l material besible de l'anielho depende de l ángulo de fase de las eimaiges: na çperson de la luç, Adrasteia queda fura de l'anielho percipal,[10] mas na retrodisperson de la luç (la qual rebela partículas mui maiores) aparece tamien un pequeinho anielho fura de la órbita de Adrasteia.[6]


Refréncias

  1. 1,0 1,1 Marsden, Brian G. (25 de febreiro de 1980). «Eiditorial Notice». IAU Circulars. 3454 
  2. 2,0 2,1 Marsden, Brian G. (30 de setembre de 1983). «Satellites of Jupiter and Saturn». IAU Circulars. 3872 
  3. IAUC 3454 redesignaçon[lhigaçon einatiba].
  4. 4,0 4,1 «Çcobery of la New Jupiter Satellite». Science. Science. 206 (4421). 951 páiginas. 1979. doi:10.1126/science.206.4421.951  Parâmetro desconhecido |subrenome= ignorado (ajuda); Parâmetro desconhecido |pmede= ignorado (ajuda); |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda); |cooutores= requer |outor= (ajuda)
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 Thomas, P.C.; Burnes, J.La.; Rossier, L.; eit al. «The Small Anner Satellites of Jupiter». Icarus: 360–371. doi:10.1006/icar.1998.5976  Parâmetro desconhecido |belumen= ignorado (ajuda); Parâmetro desconhecido |lañl= ignorado (ajuda)
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Modelo:Citar anciclopédia
  7. 7,0 7,1 «Amalthea's Density Is Lhess Than That of Water». Science. Science. 308: 1291–1293. 2005. doi:10.1126/science.1110422  Parâmetro desconhecido |subrenome= ignorado (ajuda); Parâmetro desconhecido |co-outores= ignorado (ajuda); Parâmetro desconhecido |pmede= ignorado (ajuda); |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda)
  8. NASA. «Eilemientos satelitales, de JPL». Cunsultado an 2009  |dataacesso= e |acessodata= redundantes (ajuda)
  9. «La formaçon de ls ténues anéis de Júpiter». Science. Science. 284: 1146–1150. 1999. doi:10.1126/science.284.5417.1146  Parâmetro desconhecido |subrenome= ignorado (ajuda); Parâmetro desconhecido |co-outores= ignorado (ajuda); Parâmetro desconhecido |pmed= ignorado (|pmid=) sugerido (ajuda); |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda)
  10. 10,0 10,1 «La strutura del sistema d'anillos de Júpiter cumo fueron rebelados por el Galileo Eimaging Spurment ». Icarus. Icarus. 138: 188–213. 1999. doi:10.1006/icar.1998.6072  Parâmetro desconhecido |subrenome= ignorado (ajuda); |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda); |cooutores= requer |outor= (ajuda)